Sinds december 2018 had Mees continu last van oorontsteking. En dan niet een keertje oorontsteking, maar nee, van oorontsteking naar oorontsteking. Ging het eindelijk weer een weekje goed, wist je dat het niet lang zou duren voor de volgende oorontsteking zou komen. Nu is een oorontsteking natuurlijk niet per se reden om gelijk buisjes te plaatsen.. maar na de zesde keer (binnen drie maanden tijd) kregen we toch maar een doorverwijzing naar de KNO-arts. Toen daar nog een zevende oorontsteking overheen kwam werd dit een spoedverwijzing.
Natuurlijk hadden we al een paar keer het woord buisjes horen vallen. En na de afspraak met de KNO-arts hebben we dan ook een afspraak gemaakt om buisjes te plaatsen. Afgelopen dinsdag was het dan zover.
Waarom een blog over het plaatsen van buisjes?
Ik kreeg serieus echt heel heel veel berichtjes. Veel berichtjes over hoe ik Mees heb voorbereid, hoe ik/Mees de narcose vond en hoe het verder is gegaan.
Het voorbereiden
: Vanuit het ziekenhuis kregen we verschillende papieren mee. Belangrijk om je kind gewoon te vertellen wat er gaat gebeuren en dit een aantal keer te herhalen. Ook stond er een link in naar een filmpje, hierin werd – heel kindvriendelijk – uitgelegd wat er gaat gebeuren. Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat we het niet uitgebreid hebben besproken, maar wel gewoon een aantal keer gezegd dat de dokter z’n oren beter zou gaan maken.
Tussendoor heb je in het ziekenhuis ook nog een afspraak, met de anesthesist. Even een longen- en hartcontrole en daar wordt al het een en ander uitgelegd over de narcose (WAT IK DUS ECHT VERSCHRIKKELIJK VIND). Maar Mees was dikke vrienden met de beste man, dus gaf mij weer wat moed haha.
Hoe ging het?
Ik zag er dus echt als een berg tegenop, je kindje onder narcose. Bij dat idee kan ik al huilen. Vind dat gewoon ronduit kut. Zielig. Stom. Dat dus.
We moesten al om 7.15 uur in het ziekenhuis zijn. Inmiddels weet ik dat dat betekent dat je ook als eerste aan de beurt ben. Anders hoef je pas om 7.30 / 7.45 enz te komen. In het ziekenhuis waar Mees is geholpen dan he haha. Anyway, we mochten naar de kamer en daar begon het feest al. Vrij letterlijk, een speelgoed walhalla. Gezellige gang met heel veel speelgoed en er druppelen steeds meer andere kindjes binnen. Dus super leuk. Even temperatuur meten, zetpil in en spelen maar weer.
Na een uurtje werden we meegenomen. Dan begint de ellende zeg maar.. In een andere ruimte, ook weer met speelgoed, mocht ik een mooie overall aantrekken. Nou geloof me, toen was ik ongeveer al aan het huilen. Nou toen met natte ogen naar de OK. Alles ging nog goed, iedereen kreeg een high five en Mees mocht op m’n schoot komen zitten. Hij moest hard in het kapje blazen en deed dit ook nog vet vrolijk. Daarna kreeg ie het kapje op z’n neus geduwd en kon ie nog net zeggen neeee mama bahhh het stinkt zo. Nou en toen werd ie boos. En ik verdrietig. Ondanks dat het echt maar een paar seconde duurt, voelde dit als 982377923 minuten. Daarna helpen met hem op de operatietafel leggen voelt ook een partij onnatuurlijk.
Nou het plaatsen van buisjes is echt max tien minuten werk. Maar voor jou dus wel tien minuten wachten. Heb je even de tijd om je tranen te drogen, een glaasje water te drinken en te horen dat (bijna) iedere mama huilt haha. En hup door naar de uitslaapkamer. Daar lag ie dan, op de uitslaapkamer. Mannetje.
Mees lag wel lekker en wilde liever niet z’n ogen opendoen en al helemaal niet drinken of een ijsje. Het enige wat ie een beetje boos en slaperig liep uit te kramen was dat ie wel weg wilde, naar papa en naar de auto. En verder was het antwoord op alles nee.
Nadat de arts was geweest mochten we weer terug naar papa. Om 8.20 gingen we samen naar de OK en om 08.40/08.45 waren we alweer op de zaal.
Gelukkig was het allemaal goed en mochten we ruim een uur later alweer naar huis, in de auto viel Mees al in slaap en na twee uur slapen werd ie wakker. En super vrolijk! Alsof er niets was gebeurd.
En nu een dagje later.. nog steeds de oude Mees. Als we vragen hoe het in het ziekenhuis was heeft ie het vooral over dat ik een pak aan moest, dat ie een armband heeft gekregen (polsband) en dat er veel auto’s waren. Niets over de narcose, de operatie of het hebben van pijn..
Al met al is het onwijs meegevallen. Het is gelukkig een vrij simpele en kleine ingreep, soort lopende band werk in het ziekenhuis. Mees was ook echt nummer twee van de vijftien kindjes. En je ziet de kindjes weer komen en gaan. Het meest zielige vind ik echt de narcose, maar al met al is dat ook echt zo gepiept.
Hebben jullie het een beetje hetzelfde ervaren? Vonden jullie de narcose ook een moeilijk moment?
Voor alle mama’s en kindjes die nog moeten.. HEEL VEEL SUCCES!
Alleen maar liefs ♥ 